Leven² | Blijven plakken in Enschede? De keuze van Adina

Talent vasthouden. Dat is een van de grootste opgaven voor Enschede. Van de jongeren die naar Enschede komen om te studeren, vliegt een groot deel met diploma op zak vrij snel weer uit. In een reeks portretten gaan we op zoek naar de overwegingen van (oud-)studenten. Hoe ervaren ze Enschede? (Hoe) kan de stad hen verleiden te blijven? Deze keer aan het woord: Adina Imanbayeva.

Ze is 22 jaar als ze, in haar eentje, in Enschede arriveert. Het is december 2020, de stad is door de coronapandemie stiller en leger dan ooit. Ze komt uit Astana, hoofdstad van Kazachstan, en heeft haar bachelor in Hongarije behaald. Haar beste vrienden verspreiden zich over Europese steden, Adina kiest voor Twente. Hoe snel ben je wegwijs in Enschede als alles nieuw en anders is dan je gewend bent?

“Stick with Twente”

Ze komt eigenlijk per toeval in Enschede terecht. Ze heeft de universiteit van München op het oog, mist de deadline voor aanmelding, en leest dan op de website over een partnerschap met de UT. De eerste periode in Nederland is ze nog steeds van plan om, zodra het kan, de overstap naar München te maken. Ze moet wennen aan het weer, het brood, de directheid van de mensen en de fietsers die haar van alle kanten om de oren vliegen.

Toch heeft de UT haar langzaam voor zich gewonnen: “Ik hou echt van het campusleven hier. Er is zoveel support en het heeft alles wat je maar nodig kunt hebben. Na een tijdje besefte ik hoe goed ik hier op mijn plek zit. Er is weinig hiërarchie en ik ben omringd door mensen die gepassioneerd zijn, nieuwe dingen willen leren en streven naar innovatie. Dat maakt het een geweldige omgeving. So I decided to stick with Twente.”

Comfortzone

Haar eerste kamer vindt ze in Twekkelerveld. Ze wordt er warm ontvangen door haar nieuwe huisgenoten, drie internationale studentes. In die eerste maanden brengt ze veel tijd door in het Abraham Ledeboerpark en het Volkspark: “Dat vind ik fijne plekken. Er zijn veel vogels en andere dieren, zoiets hebben we niet in Astana.” Op een dag wandelt ze door het Volkspark en wordt ze door een onbekende aangesproken. De jonge vrouw vraagt of Adina net als zij uit Kazachstan komt, ze herkent iets in haar uiterlijk. Inmiddels is Mira een van Adina’s beste vriendinnen.

Om niet haar hele sociale leven van assertieve voorbijgangers te laten afhangen, wordt ze lid van de studievereniging. Dat opent deuren: “Via de studievereniging kwam ik in contact met de dingen die er in Enschede te doen zijn. Ik deed overal aan mee en zat al snel in het bestuur.” Inmiddels is ze afgestudeerd en blijkt het toch weer lastiger om contact te maken: “Met collega’s gaat het soepel, we delen iets gezamenlijks. Maar buiten mijn werk voelt het ingewikkelder om ertussen te komen. Ik denk dat veel mensen binnen hun comfortzone blijven, waardoor de groepjes wat gesloten zijn.”

Passie voor onderwijs

Ze verhuist naar een eigen appartement, in Centrumkwadraat, vlak bij de Performance Factory. Haar fiets is gepromoveerd tot favoriet vervoersmiddel en ze komt graag in de kleine cafeetjes van de stad. Toch blijft het buiten de campus aftasten wat de stad zoal te bieden heeft: “Ik vind het moeilijk om het culturele aanbod duidelijk in beeld te krijgen. Om de goede ingangen te vinden en te zorgen dat ik in de avonden iets leuks te doen heb.”

In haar werk gaat ze wel helemaal op. Ze werkt als onderwijskundig adviseur bij CELT (Centre of Expertise in Learning and Teaching) aan de UT: “Het onderwijs heeft zo’n grote rol gespeeld in mijn leven, zoveel deuren geopend. Ik heb er alles aan te danken. Ik vind het superinteressant dat het nu mijn werk is om me met innovatieve onderwijsvormen bezig te houden. We kunnen nog zoveel doen, goed onderwijs kan nog heel veel levens positief veranderen.”

Toekomst

Of ze Enschede op een dag weer achter zich zal laten, durft ze nog niet met zekerheid te zeggen. Hoewel de heimwee aan haar trekt, is ze voorlopig niet van plan naar Kazachstan terug te keren. Ze wil de kansen die ze krijgt, om de wereld te ontdekken en zichzelf uit te dagen, blijven benutten. Een PHD behalen is een serieuze optie. Veel collega’s wonen in andere Nederlandse steden, ze heeft er al een aantal bezocht. Tot dusver spreekt Zutphen haar het meest aan, het kleinschalige bevalt haar.

Adina: “Of ik me hier echt thuis voel vind ik lastig te zeggen. Mijn definitie daarvan verandert voortdurend. Ik kan ook niet met volle overtuiging zeggen dat ik me nog thuis voel in Kazachstan. Dat is niet erg, maar het houdt me wel bezig. Het is een persoonlijke reis. Een paar jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik nu zou werken aan een Nederlandse universiteit, op een plek waar ik echt een verschil kan maken. Dus voorlopig ga ik waar mijn baan me brengt.”